Farklı farklı birçok nedenden ötürü bu köşede köşe yazılarımıza yer veremedik. Yazı kaleme alamayışımız, gelişmeleri yakından takip etmediğimiz manası taşımasın. Gazetecilik mesleğini bir muhabir olarak icra ettiğimiz 10 yılla birlikte artık istesek de kendimizi haberden ve gelişmelerden uzak tutamıyoruz.

Belki bu sıradaki köşe yazısını da yazmamız hayli zaman alacaktı ancak Akçaabat’taki son gelişmeyi de görünce “Artık yeter!” durumuna geldik. Bu gelişme, Sınırlı Sorumlu Akçaabat Mersin Minibüsçüler Kooperatifinin genel kuruluydu. Toplantıda yoktum, şu anda fiilî olarak basın mensubu zaten değilim ama olsam da o toplantıda bulunmaktan imtina ederdim!

Niye mi?

Sosyal mesafenin olmadığı ve olamayacağı, kapalı, basık bir toplantı salonunda böylesi şartlarda kongre yapmak akıl kârı değil de ondan! Burada toplantı düşünülmesi, bu toplantıya izin verilmesi hangi aklın ürünü açıkçası anlayamadım. Erol Günaydın Sanat Merkezi’nden bahsediyorum. Keşke “sanat merkezi” olarak kalabilseydi! Yazık, koskoca sanat pirinin adının verildiği salonda olanlara bakın böyle!

Hâlbuki o salondan çıktığınızda hemen yakınınızda sahil alanı var, birçok noktasında açık havada sağlıklı bir toplantı tertip edilebilirdi. Bu da es geçildi. Nereden tutsanız elinizde kalacak bir durum yani!

Sonra gelinen noktada dolmuşçuların gelenek hâline gelen kavgalı, yumruklu, itmeli, kakmalı, sandalye fırlatmalı kongresi eskileri aratmadı. Bu sefer havada sandalye görünmedi ama biri eliyle ötekinin ağzını kapattı, diğeri berikinin maskesini yamulttu falan filan… Sosyal mesafe hak getire!

Uzatmıyorum, bu vakte değin bu sosyal kesimin vukuatları ortada. Artık gına geldi.

Ey Akçaabatlı, sana sesleniyorum.

Canını, canından çok sevdiklerini böylesi bir kesime emanet ediyorsun.

Bil istedim!

Saygılarımla…