1857 Yılında inşa edilen Eski Trabzon Hükümet Konağının, zemin katı o zamanlar Borcundan dolayı tutuklu bulunanlar için Hapishane olarak kullanılmış.

1862 yılında Hapishanede çıkan bir yangın sonucu Konak kullanılmaz hale gelmiş, 1864 yılında yeniden kargir bina olarak onarım yapılarak kullanılmaya başlanmış.

15 Eylül 1924 de Atatürk’ün Trabzon’u ziyaretinde binanın harap halini görünce yıkılıp yerine o zamanın şartlarına göre modern bir bina yapılması talimatını vermiştir.

Bizim de gençlik yıllarımızdan bu yana çok iyi bildiğimiz Bu konak, Önce Valilik olarak, daha sonra, Bölge İdare Mahkemesinin bir bölümüne, yine en son olarak Kültür Müdürlüğüne hizmet vermiş bir binadır.

Artık miadını tamamlamış olan bu binanın aslında en son onarımda (Kültür Müdürlüğü) dan sonra Müze olarak hizmet vermesi hem binanın sağlığı açısından hem de bu binaya yapılan masraf açısından çok önemliydi.

Hatta Bu bina Ortahisar Belediyesine devri sağlansa idi Basın müzesi için en ideal yerdi.

Ama bu yöntem tercih edilmedi ve tekrar onarıma gidildi.

Hem de az bir paraya değil 11 milyon 624 bin 141 lira gibi rakamla ihale edildi.

Yaklaşık 12 milyon liraya ihale edilen bu binanın çok aciliyeti mi vardı.

Bence yok.

Bu pandemi süreci içerisinde bu tür ölü yatırımların yapılmaması buralara ayrılan paranın, tam da bu dönemde ihtiyacı olan esnafa, çiftçiye geçiminde zorluk çeken vatandaşlara aktarılması daha uygun olur.

***

Esas mesele;

Tüm dünyayı etkisi altına alan pandemi her kesimden insanı ekonomik yönden dara düşürdü.

Böylesi önem arz eden bu dönemlerde, Merkezi yönetim (Hükümet) olsun, bölgesel yönetimler olsun (BİT)  bu tür yatırımlara ara vererek daha çok vatandaşın ayakta kalabilmesi için uğraş vermesi lazım.

Bunun en güzel örneğini, Ortahisar Belediyesi Başkanı Sayın Ahmet Metin Genç Bey yaptı. Kanal Akvaryum Projesini durdurdu.

Elinde ki imkânlar doğrultusunda, Devletin vermiş olduğu 750 lira kira yardımının yanında Ortahisar Belediyesi olarak her ay 500 kişiye 500 lira yardım yapma kararı aldı.

***

Esnaf zor durumda, evine ekmek getiremiyor.

Emeklinin hali belli.

Çay ocağı, Lokanta, Restoranlar da çalışanlar, Oteller de çalışanlar, serbest çalışanların durumu daha da zor.

Devlet yapmış olduğu hamlelerle yaraya derman olmak istiyor.

İyi niyetinden şüphemiz yok ama bir ihtiyaç sahibi ayda bin lira kısa çalışma ödeneği veya 750 lira kira desteği ile nereye kadar gider.

Ne yapar bilmiyorum.

Üstelik çoluk çocuk sahibi olanların masrafı daha da fazla.

Eskilerimizin güzel bir sözü var. “Hazıra dağlar dayanmaz”.

Evet, gerçekten hazıra dağlar dayanmaz.

Hiçbir şey yapmadan evde oturan daha fazla tüketiyor.

Onun için diyorum ki;

Yapılan güzel şeylere biraz ara verelim.

Bu tür yatırımlara akan parayı farklı bir şekilde değerlendirelim.

Belki o zaman bin yerine iki bin veririz.

Lokantalar, kahvehaneler, çay ocakları kapasitelerinin dörtte biri kadar faaliyetlerini yürütse yinede masrafları çıkar.

Kısıtlamaları kademeli kaldıralım.

Bilim kurulu sanki “Sıkıyönetim gibi” devamlı yasak koyuyor.

Ya kardeşim, birazda, hem iş hayatımızı devam ettirerek, hem de kısıtlamalara uyarak hayatımızı nasıl devam ettiririz ona bakalım.

Şu bir gerçek ki;

Bu pandemi süreci yeni zenginler yeni patronlar üretti.

İnternet üzerinden yeni, yeni sayfalar açılıp alış veriş yapılıyor.

Eğer, bizim insanımız bu tür alış verişi alışkanlık haline getirirse ilerisi daha da tehlikeli olabilir.

Evden kredi kartı üzerinden yapılan alış verişlerin sonunda hesabını kim nasıl ödeyecek.

Bu ve bunun gibi durumları göz ardı etmememiz lazım.

Diye düşünüyorum.

Kalın Sağlıcakla.