Dün gece ilk yarısı fırtınanın ikinci yarısı curcunanın hakimiyetinde geçen bir maç izledik Papara Park’ta. Bizim uşaklar bazen saldırarak bazen savunarak ara sıra da saçmalayarak ardışık doğal galibiyet serisini üç maça çıkardılar.

Trabzonspor maça klasik Avcı düzeniyle başladı. Tek değişiklik artık klasikleşen Mendy’nin dere geçilirken stoper mevkiine çekilmesi yerine o görevde asaleten başlatılması oldu.

Hocamızın "Umut" vermeyen "Berat" alamayacağı aşikar ortasaha merkezini hücum aksiyonlarında bypass ettiğini gördük, izledik. Bardhi’yi artık yazmayacağım bile. Hücuma çıkışlarda orta alanda kaybedilen top ve zaman minimize edilmeye çalışıldı.

Solda Denswil, sağda Mendy orta sahayı çevre yolundan transit geçerek topu hücum oyuncularıyla doğrudan buluşturunca oyunda hız ve kalite üretimi hasıl oldu.

Kezalik Enis’in, Trezeguet’nin sıradışı emek sarfiyatı, Meunier ve Eren’in  savunma ve hücum vazifelerindeki artı performansları da ilk yarıdaki baskılı, coşkulu ve pozisyonlu gösterinin teşekkülünde başat unsurlardandı.

Sezonun en al benili ilk yarı oyununda rakibin gardını düşüremedik bir türlü. Final vuruşlarındaki beceri noksanlığı yanında çeyrek final, yarı final paslarındaki senkron bozukluğu, tercih tutarsızlığı maçın ilk yarıda bitmesine mani oldu.

Santrafor Enis’imizin boyu posu, azmi, hırsı, atletizmi TSE’nin hatta İSO’nun onay vereceği düzeyde. Yerinde oynayacak ortalama bir golcünün hat trick yapacağı bir maçı kafasının çok ayaklarının yok işlevi neticesinde boş geçti. Enis’in bordo mavi hikayesini "Destan"a dönüştürebilmesi için  inovatif futbol hamlelerine gereksinimi var. Aksi halde başka hikâyelerde figüran, başka takımlarda ikinci adam rolünden kariyer serüveni sürüp gidecektir.

Peki, ne oldu da ikinci bölümde yazımız kışa döndü?

İlk yarıdaki aşırı güç sarfiyatı neticesinde takımın voltu düştü amperi azaldı.

Bu durumun farkına varan Adana ekibi yaptığı oyun ve oyuncu hamleleriyle mücadeleyi önce dengeledi sonra ele geçirdi. Özellikle Balotelli’nin saha dışına lütfu ile sayısal eşitliğin sağlandığı hamle takımımızın aleyhine gidişatı hızlandırmıştır.

İkinci yarıdaki pasif direnişimizin pozitif yanı rakibimize bir kafa vuruşu dışında gol beklentisi bahşetmemek oldu.

Biraz da rakibimize dönmek istiyorum müsaadenizle.

Türk futboluna paslı ellerin, tozlu yüzlerin, sömürülmüş emeklerin ya da iktisadi lügatın proleteryası olarak renk ve derinlik katan Adana Demirspor’a hep sempati ile bakmışımdır. Son yıllarda kaba bir oligarkın elinde fırtınalı çıkışların, sürtünmesiz düşüşlerin takımı oldu maalesef.

Öncelikle Trabzonspor ve Galatasaray’dan haraç mezat derlediği az kullanılmış çok yıpratılmış futbolcularla Avrupa’dan getirdiği son kullanma tarihi değilse de verimli kullanma ömrü tükenmiş isimleri harmanlayarak oluşturduğu sinerji, heyecan ve başarı iki yılın ardından alabora oldu.

Esasında sürdürülebilir bu futbol politiğinden bugün yaşanan drama evrilişin  makalesini ben de merak ediyorum.

Yusuf Sarı’nın Abdullah Hoca tarafından ikili üçlü kıskaçlarla eylemsizleştirildiği maçta rakibimizin Balotelli dışında çözümü kalmadı sahada. Balotelli dedim de bu futbol fenomeninin, anarjistinin,Che Guevara’sının mesleğine, kariyerine, arkadaşlarına, takımına hatta seyredenlere saygısızlığını ve ihanetini görmemeyi tercih ederdim. Unutmadan bir tavsiye de kulübümüzün scout ekibine yapalım. Adana ekibinin Portekizli genç oyuncusu Muanza’yı dört gözle izlesinler. Güçlü, hızlı, teknik ve cesur.

Maçın hakemini ve kazanan takımımızı tebrik ediyorum.