Dağları yararak, kayaları yontan önündeki bütün engelleri aşarak aşık olduğu denize ulaşan sular gibiydi onun için istiklâl. 

1921 yılının Şubat ayı başlarıydı kar boran fırtına, ayazın soğuktan kavurduğu buz tutan derelerin göllerlerin üzerinde rüzgârların savurduğu kar tozlarıyla çetin bir kış mevsimi, İşgal altındaki Anadoluda Kan ve göz yaşının hakim olduğu, yokluk ve hastalıkların kadere bırakıldığı ağır travmalar yaşanıyordu. 

Henüz daha on yaşındaki kızların ırzına geçiliyor. Bir iki yaşlarındaki bebekler süngülere takılırken, kadınlara tecavüz ediliyor, uzuvları kesiliyordu. Bu acılara dayanamayan genç kızların kimi deliriyor, kimi intihar ediyordu. İnsanlar toplu şekilde kurşuna diziliyor, köyler yağmalanıp ateşe veriliyor, bütün kutsallara zarar veriliyordu. 

İnsan bundan daha fazla bir acıya ne kadar dayanabilirdiki. 

Elektirik yoktu, yollar at arabalarının geçebildiği kadardı. Gaz lambası lükstü herkes gaz bulamazdı. 

Kurtuluş savaşı adeta Türk milletinin tarih sahnesinden silinip silinmeyeceğinin mücadelesiydi. Savaşın ağır şartları kendini iyiden iyiye hissettiriyor cephane ve erzak yetersizliği kumandanların gözyaşlarıyla yıkanmış mektuplarında okunuyordu. Düşman dört bir taraftan saldırırken eli silah tutan herkes "her Türk asker doğar" sözünde olduğu gibi cepheye koşuyordu. 

Düşman işgali altında olan İstanbul'daki depolardan kaçırılan silah ve cephaneler milli müdafaa vekaleti kahramanları tarafından geceleri kayıklara yüklenerek İnebolu'da kıyılara çıkarılıyordu. Başta Mustafa Kemal olmak üzere cephe hattındaki bütün komutanların gözü adına "İstiklâl Yolu" denilen İnebolu güzergâhındaydı. Telafisi olmayacak olan bu son direnişte yaşlı dedeler yaşlı nineler vatan şuuru ve hissiyatı içinde insanüstü gayretle taşıdıkları cephaneleri dağların kışına ayazına aldırmadan Kastamonu üzerinden Ankara'ya ulaştırıyorlardı. 

Bütün umutlar İstiklâl Yolundan geçmekte, bir milletin kaderi bu yolun taşıyla, çamuruyla yoğrulmaktaydı. Küre dağlarının eteklerinde Seydiler kasabasından henüz 21 yaşında bir gelin vatanın namusu, hürriyetin içine işlediği ışıkla bırakacak kimsesi olmadığı için yanına almak zorunda kaldığı altı aylık kızını kağnısına yüklenmiş top mermilerinin arasına yerleştirerek tek korunma aracı olan yün yorganıyla mermileri ve kızını kar yağışı ve soğuktan korumak için üzerine örtmüş ve yola koyulmuştu.

Karanlık gecenin sessizliğini delen rüzgar uvultularıyla birleşen tipiye aldırmadan, kağnının üzerinde yatan kızının, işgal altındaki vatanın bağımsızlığı aklında durmadan yürüyordu. İstiklâl yoluydu bu. Al bayrak dalgalansın, ezanlar susmasın, Anadolu ağlamasın diye hiç durmadan yürüyordu.

Sabaha karşı tipi hafiflemiş ayaz en belirgin şiddetiyle yüzünü göstermeye başlamıştı. Varacağı kışlaya az kalmış fakat gelinin takati kalmamıştı, elleri ayakları uyuşuyordu, soğuk tatlı yüzüyle onu kandırmaya çalışıyor derin bir uykuya davet ediyordu. Kollarını iki yana açarak bedenini yorganın üzerine siper ederek artık hiç kalkamayacağı derin bir uykuya dalıvermişti.

Onun adı Şerife Bacı'ydı. 

İstiklâl yolunda top mermileri zarar görmesin, Türk milleti ilelebet yaşasın diye o kendini feda eden nice kahramanlardan biriydi. Şerife Bacı'yı bulduklarında donmuş bedeninin dayandığı yorganın altında, top mermilerinin arasında bir çocuk ağlıyordu. Çocuğu ve mermiler için kendini feda eden Şerife Bacı'yı öyle görenler gözyaşları ve hıçkırıklara boğulmuşlardı. 

Anadolu ismine yakışır biçimde gerçekten anaların evlâdı gibi gördüğü vatanını şefkat, özveri ve en zor koşullarda bile savunmasına şahit olmuştur. 

İstiklâl yolunda isimleri bilinen ve bilinmeyen bütün kahramanlarımızı saygıyla anıyorum. 

Tanrı Türk'ü Korusun