İster bir dağın başında ol, ister düz ovada yediğin bir meyvenin, sebzenin çekirdeğini yere düşürmeye gör filizlenir ve meyvesini verir. Yeter ki Anadolu’nun bağrına bir tohum bırak besler büyütür ve insanlığa sunar.

Gerek iklim şartları gerekse torak verimliliğinin yetersiz olduğu Avrupa ülkeleri başta olmak üzere dünyada taşıma topraklarla tarım alanları oluşturularak binbir güçlükle en verimli olabilecek şekilde tarım yapılmaya çalışılıyor hem de ihraç edilerek ekonomik girdi sağlanıyor.

Tarım alanı Türkiye'nin %4'ü kadar olan Hollanda tarımdaki ihracat payıyla dünyada ikinci sıradadır. İsrail'in tarıma elverişli alanı sadece %20 olmasına rağmen üretiminin %66'sını ihraç edebiliyor. Norveç, Finlandiya, İsveç, Danimarka ve İzlanda gibi kuzeyin soğuk ülkeleri tarımda sınırları zorluyorken Türkiye bütün dünyadaki ham ayçiçek yağı ithalatının %37'sini tek başına gerçekleştiriyor. İnanılması güç ama bu bir felaketin eşiğidir.

Bugün neredeyse zam şampiyonu olan ayçiçek yağının acı bir  gündem oluşturmasının kaynağı tarıma itibar göstermeyerek dışarıdan ithal edilmesidir. Tarım yaşamanın altın kuralıdır. Dünyada tarımın bittiği an insanlığın çöküşüdür. Yarın pazar tezgahlarının boş olduğunu gördüğünüzde ne kadar paranız olursa olsun bir işe yaramayacaktır. Bugün Tarıma önem veren ülkeler kendi insanının ve geleceğinin garantisi için nasılsa param var veririm alırım diyen bir Türkiye'yi reddedecektir. Bugün pahalıda olsa bir çok tarımsal ürünü bulabiliyoruz yarın para var fakat ürün olmayacak.

"Kılıçla ülke alanlar sabanla ülke alanlara yenilmeye mahkumdur" diyen ulu başbuğ Mustafa Kemal Atatürk'ün bu veciz sözleri Türk dünyasına hayati bir mesajdır.

Milli refahın temeli olarak ülke tarımı üzerine oynanan gerek içeriden gerekse dışarıdan gelen oyunları bozarak işe koyulmalı, kapatılan fabrikalardan yeniden gürültüler duyulmalıdır. Eli toprak, alnı terli, güneş yanığı enselerin kalabalıkları uzaklardan görünmelidir.

Birçoğumuz çocukluk dönemini köyde geçirmiş ara sıra şehir yüzü gören bir çocuktuk. Bulunduğumuz cografyada her birimizin hayatında toprak, çağıldayan dereler, mısır püskülünden tüten sigaralar, bileki taşında mısır ekmeği, fındık harmanları, küt küt vuran tahta yağ yayıkları olmuştur.

Hiç birimiz bu coğrafyada bir kaç kuşak kentli değildir.

Ülke tarımına örnek olarak aile tarımı söz konusuydu o zamanlar. Olmazsa olmazdı. Tuz gaz çarşıdan gerisi bahçe marketinden karşılanırdı. Dedikya "aile tarımı" aynen öyleydi. Her evde neredeyse taştan yontulmuş mısır buğday çeken küçük değirmenler vardı. Bugün o değirmenler süs eşyası, dekor olarak evin bir köşesinde geçmişini yad ediyor. Her evin kapısında olmasa da fırınlar vardı. Hasat edilen mısır bu fırınlarda kavrulur fırın kurusu olarak yine köylerde bir derenin kuytusundaki su değirmenlerinde öğütülürdü. Şimdi o değirmenler geçmişine küsmüş saçları ağarmışçasına yosunla kaplanmış durumdadır. Çakallar her akşam bir tane götürse de sayı olarak eksikliği belli olmayan tavukların yumurtalarını kaş kaban yerlerdeki küçük kuytulardan toplardık. İnek bekleme yani otlatma birçoğunun çocukluğunda eziyetti bilirim keşke bugün olsa da otlatsak. Daha örneklerle yazacağımız çok şey olsa da banka nedir, şehir nedir bilmeyen bir ailenin kendi ekonomik döngüsünü örnek göstererek ülke ekonomisine vurgu yaptık. Ülkenin tarım ve hayvancılık ekonomisini aile örneği ile anlattık.

Malasef bugün ülkede o ailelerde aynı bataklıkta boğazına kadar gömülmüş  elini uzatmış yardım çığlığı atmaktadır.

"Ekinlere bir kere de çiftçi gözüyle bakınız; başakları hükümdar tuğlarından ve taneleri incilerden daha kıymetli bulursunuz" Cenap Şehabettin'in sözleriyle yazımı noktalarken saygı ve sevgilerimi sunuyorum.

Tanrı Türk Milletine Büyük Utku Versin.